26 Eki 2011

toprak mı kokar hep bu ülke?

yazmıyım diyorum uzatmıyım diyorum belli işte yüreğimiz yanıyo ağlıyoruz hemde milletçe..düşünemiyorum o fotoğrafları görüpte içi yanmicak yüreği acımicak gözlerine kan oturmicak birini düşünemiyorum..düşünmek istemiyorum..anne olmasamda yanardım ben o çoluğun çocuğun haline annelik değil beni insan yapan..yarım kalan binlerce hikaye, gülmeye doyamayan küçük yüzler, acı haykırışlar..ya gelde ağlama gelde yanma nasıldır bu metanetli insanlar nasıl unuturlar hemen yada nasıl atlatırlar bilmemki..ve evet korkağım ben  gerçekleri görmekten korkan zavallı bi anne! ne televizyon izleyebiliyorum ne gazete okuyabiliyorum ama kaçmıyorum, zihnimde-içimde  hep yaşıyorum biliyorum ben zeynebi oynatırken arkamdaki televizyonda, göçük altında nefesleri tükenen ve o yıkılasıca dağların eteklerinden canımıza adanmış cansız yürekler sesleniyo..
işte böyle yazmıyım diyodum herkesin yazdığı düşündüğü belli diyodum o yüzden diyodum dua edelim yardım edelim..biliyorum çok insan var yardım için çırpınan ve yine biliyorum ki o gözü yaşlı çocuklara oyuncak geldiğinde susacak ama annesizliğin acı çığlığı ömür boyu yakasını bırakmicak yada evladı gittiyse kurtulduğu güne aldığı nefese kimbilir ne lanet edecek o çırpınan anne..
ne boş di mi? ne garip bi hayat sürdüğümüz..
hemde nasıl gerçek..
..ve tam ortasındayız işte bu gerçeğin..
ne bu yıkılan hayatlar, ağlayan topraklar ne de bağrında kor taşıyan analar keşke gerçek olmasa di mi tüm bu yaşananlar..

Hiç yorum yok:

Sayfalar