20 Eyl 2011

affet beni kızım

dün akşam halanlara yemeğe gidecektik beybaban gelmişti ankaraya,  işten eve gelince hemen hazırlanıp çıkmamız gerekiyordu ancak sen yine giymek istemedin üstünü haklıydın anlatamıyorduk çünkü vakit geçiyordu trafiğin en feci saatleriydi ve bizi bekliyorlardı, oyalanmamalı hemen çıkmalıydık..
ama sen nerden bilecektin tabii bunları.. araya sıkıştırılan 3 dakikalık oyunun yarım kalmıştı bi kere..ama yoktu vaktimiz işte..neyse bağırış çağırış bi iki parça giydirdik sana ama tabii asıl giymen gereken göleği değilde üzerine boleroyu boş giyince göbüş ve bel kaldı açıkta..
sonra arabada başladık didişmeye zaten koltuğuna oturmayı reddediyosun eh bi yandanda üstüne daha doğrusu boleronun içine giymen gereken gömlek elimde inatlaşıyoruz senin dediğin olamaz küçük hanım diye zorla giydirdiğim gömleği daha elime aldığımda başlamıştı vicdan azabım ve anlamıştım olayın nereye gideceğini nasıl pişman olup kahrolacağımı ama yayımdam çıkmıştım bi kere..olmadı işte anneydim ben, benim dediğim olmalıydı..sonra hep zorluk yaşardık senin dediğin olursa kölen oluverirdik di mi ama..
hoş senin dediğinde oluyordu bazen ama şimdi olmamalıydı nedense..inatlaşacağı tutmuştu annenin..
aslında öyle bi anne değildim  üzmek,  inatlaşmak bana göre değildi, despot değildimki ben..
sonra ağlatarak giydirdim o gömleği sana..sen ağlarken tutup çekiştirirken üstündekini bende başladım ağlamaya..
kendime kızdım yediremedim.. ama annelik=manyaklıkya resmen.. sonra naaptım biliyor musun? baktım boleronu tutuyosun belliki sadece onu giymek istiyosun o bir saattir işkence çekerek giydirdiğim, onun yüzünden sana bağırdığım seni ağlattığım gömleği çıkardım üstünden ve dayanamayıp istediğin gibi giydirdim tekrar ve bu sefer başladım resmen böğürmeye çok ağladım nefret ettim kendimden üzdüm diye seni..
kendim bile inanmazken zorlamayla olmayacağına, sırf büyük olduğum, sırf annen olduğum için sana istediğimi giydiremeyeceğimi bildiğim halde senin hissettiklerini hiçe saydığım için iğrendim kendimden..
çok ağladın benim yüzümden, çok üzdüm seni affet zeynebim şimdi öyle üzülüyorumki dedimya henüz onu sana giydirmeye başlamadan yer etmişti vicdan azabı yüreğime..

biz büyükler kimbilir kimlere sözümüzü geçiremediğimizden onlara "küçüklere" geçirmeye çalışıyoruz sözümüzü, kimbilir kimlere kızıp onlardan çıkarıyoruz öfkemizi kimbilir kimler yoruyorda bizi onlara yüklüyoruz bu hallerimizi..
ben kendimi affetmicem bebeğim belki birgün sen okurda affedersin beni..

4 yorum:

yaruze... dedi ki...

o kadar yıpratma kendini Burcucum,daha nelerle karşılaşıp ne tepkiler vereceksin,bunlar hiç bişey:( Ve bir çok anne senin yaptığını yapıyor,rahatlatacaksa bu seni:)
Üstelik çocukların her dediği olacak aman üzülmesin ağlamasın diye bişey de yok.Sınırlarını bilecek bu yer cüceleri.Hayat her zaman onların istediği gibi,onların ekseni etrafında dönmeyecek,alışsalar iyi olur:)
Sevgiler..

burcu dedi ki...

çok haklısın aslında canım yaa..ama işte ne biliyim insan sonradan çok üzülüyo..e ipleride eline verirsen sen oyuncak oluyosun zor valla..

Fikriye Filtresiz dedi ki...

ağzının ortasına çaksaydın bi kere ağlama falan kalmazdı:) kuzu olurdu kuzu. Zeynebim affetmiş, peaah. 2 yaşında böyle 7 yaşında senin gardroba da el atar artık:)Kızım ben sana söylüyorum Alman disiplini gerek bunlara, isveç rahibe yada londra lady okuluna göndermek en iyisi:)

Burcu dedi ki...

bi git yaaa!!!

Sayfalar