12 Nis 2011

doğum hikayem..

Bunuda anlatmadan olmaz hakikaten..
Normal doğumu çok isteyen anne adaylarından biride bendim. Adı üstünde normal ama zorrr..
Haa bunu kilolardan daha çabuk kurtulmak için mi istedim hayır, trend bu olduğu için mi yine hayır, millete “şuna bak nasılda doğurmuş hemde epiduralsiz” dedirtmek için mi tabiiki hayır..
o anı yaşamak ..bebeğimi hissetmek, onca dalgadan sonra kıyıya kavuşmak.
biliyorum çoğu anne ve anne adayıda benim gibi düşünüyor..
anlatamam ki nasıl bir duygu çoook başka çokkk.
saatler sabaha karşı üç-üç buçuktu suyum geldiğinde.
Zaten uyanmış (tabii uyuyabildiğimiz söylenirse) ve yarım dünya halimle lavabonun yolunu tutmuştum yine...bu arada geldi suyum ama ben anca emin oldum derken müstakbel babayıda kaldırdık ikimizdede ayık bir sersemliktir gidiyo tabii gecenin bi yarısı e ilk defa deneyimliyoruz neyse naapsak naapsak gitmek mi? kalmak mı? İşte bütün mesele bu ama sancı yok e ama su geldi beklesek mi? ama neyi? en iyisi bir an önce gitmeli neyse ben bi güzel duşumu aldım, giyindim falan derken zaten valizimizde hazırdı aldık onuda..ama bende bi rahatlık, eller cepte atladık arabaya (emin olmadan o satte kimseyide aramak istemiyoruz) ama bu arada sancıda olmadığından bizi geri bile gönderirler diye düşünüyoruz ama öyle olmadı tabii..Cuma sabah ezanıyla girdik hasteneden içeri..ve evet başlasın işlemler ..koraycım koridorlarda heyecanla ordan oraya sekerken bende artarak devam eden sancılarımla başbaşa kaldım..başlarda idare ediyodum ama tabii sancı sıklaşarak şiddetlendikçe kurtar allahım demeye başladım bende.. hatta bi ara “anaaammm” diyordumki bi döndüm annem yanıbaşımda elimi tutuyo..o anıda anlatamam hakikaten..ikimizinde gözlerde dolu dolu ..annem zaten odaya gelmeden önce bi ağlamış belli..ben iyiyim falan diyorum ama feciyim yani.. (sabah altı gibi başlamış telefonlara koraycım geldiklerini bilmediğimden annemi biranda görmek çok iyi geldi)..sonrasında zaten artık doğum başladı..yani hatırlıyorumda cidden çok ağır bi sancıydı yaaa..katlanıyosun gerçi garip bi sabır ama biran önce kurtulma isteği (tabii arada bağırtılar falan işin şanından)..
doğum anı yaklaştıkça mutluda oluyosun ama çok iyi idare etmen lazım çünkü bebeğe bişey olacak diye korkup o an ağrınıda unutup elinden geleni yapıyosun..
derken o son anda yaşanan büyük sessizliği yırtan bir ağlama sesi.. kıyıdayım artık ve kollarımda zeynep bebek...

1 yorum:

yaruze... dedi ki...

öncelikle bu kararınızdan ötürü çok tebrik ederim.Zamane annelerinde bu cesareti bulmak zor.Tabi mecburiyetten dolayı bu yola başvuranları tenzih ederek söylüyorum.Bende biri tek biri ikiz olmak üzere üç çocuğumuda normal doğumla dünyaya getirdim ve hiçte pişman olmadım.Onları ilk anda kucağınıza almanın hazzı tüm sancılara değer...
Takipte olacağım.
Sevgiler...

Sayfalar